Praca terapeutyczna z wychowankami to również realizacja założeń indywidualnych programów rozwoju, oparta w dużej mierze na kontakcie indywidualnym – formie szczególnie preferowanej przez same dziewczęta. Biorąc pod uwagę fakt,iż zdecydowaną większość czasu wychowanki spędzają w grupach, gdzie zarówno nauczyciel jak i wychowawca zobligowany jest objąć uwagą wszystkie swoje podopieczne, poświęcanie czasu tylko jednej osobie jest działaniem z góry ograniczonym. Praca psychologa pod tym względem zakłada większą możliwość zindywidualizowania oddziaływań względem poszczególnych wychowanek, a potrzeby ich samych w tym obszarze są niezwykle nasilone. Przebywając praktycznie cały czas z grupą czy to podczas zajęć lekcyjnych czy zajęć w internacie, dziewczęta funkcjonują w ciągłym towarzystwie innych osób. Zrozumiała więc jest potrzeba choćby chwilowego odseparowania się, wyciszenia, świadomości, że otrzymuje się od kogoś pełnię jego zainteresowania, co w przypadku tak powszechnej wśród wychowanek potrzeby zwracania na siebie uwagi jest sprawa kluczową. Tzw. pokój terapeutyczny służący do prowadzenia zajęć i grupowych i indywidualnych to pomieszczenie zaaranżowane w taki sposób, aby tworzyło ciepły klimat, sprzyjający szczerej rozmowie i refleksji. Techniki wykorzystywane w terapii zaczerpnięte są z nurtów cognitywno-behawioralnych, zmierzających do zastępowania reakcji dezadaptacyjnych, nowymi, bardziej przystającymi do wymogów sytuacyjnych i predyspozycji osobniczych. Głównym celem tego rodzaju oddziaływań jest praca nad zmianą myślenia, a więc nad zmianą ograniczających przekonań, zwłaszcza tych, dotyczących siebie. Szczególne znaczenie w pracy z dziewczętami przejawiającymi zaburzenia zachowania, mają techniki relaksacyjne służące obniżeniu poziomu napięcia emocjonalnego, co jest niezbędnym warunkiem nawiązania dobrego kontaktu i wspomaga pracę opartą na rozmowie.